Spacerowy strumień myśli

A co, jeśli

to ostatnich parę tysięcy kroków

skończony zapach gnijących wytwornie liści

wiatr zawyje w uszy skromną sumą westchnień

i niebo, to kicz-piękne błękitne niebo,

da na siebie spojrzeć tylko w limited edition 

?

Niby nic

idę

jak co dzień

psy obok

oznajmiają światu

swoją niespożytość

idę

dotkliwie

świadomie

łzawię
z tego niby nic
 

trochę się wstydzę

i trochę podziwiam:

takie, kurwa, 

ładne to wszystko

takie mądre
a ja przechodnia

szumią ludzie:
- a coś ty taka wzruszliwa?

- kto by się po niej spodziewał?

- a idź pani do cholery!

- i na co to komu?

na swoją obronę,
wysoki dębie,
to było tak:

mnie kiedyś złapało

i nie puszcza
że

najważniejsze są

w tym tutaj ciele

przelotne:

- zapachy

- obrazy

- dźwięki

bo, co prawda nigdy

nie zniknę,

ale gdzie indziej

- ani tego lasu, świtu, ani jesieni,

uszu, oczu i nosa -

za cholerę

nie wymodlę