Super M., 14.11.2016

obiecywał

wyjątkową bliskość

doskonałą wyrazistość

bez wywyższania wyższość

zapowiadał

skrupulatność optyczną

jednoznaczność dialektyczną

ostrość konturyczną

nową jakość zbliżenia

ziemskości  zrozumienia

podkreślenie lśnienia

miał dziś po zachodzie

wzejść nad krajobrazy

dostojnie i władczo

udowodnić

hipnotyczne władze

pokazać, że nie jest

byle satelitą

zadać kłam

i tak dalej

nie wyszło

nie przyszło

pokrzyżowała

ambitne plany

ona

ta ona

ONA:

MGŁA (uaaa!!!)

Spacerowy strumień myśli

A co, jeśli

to ostatnich parę tysięcy kroków

skończony zapach gnijących wytwornie liści

wiatr zawyje w uszy skromną sumą westchnień

i niebo, to kicz-piękne błękitne niebo,

da na siebie spojrzeć tylko w limited edition 

?

Niby nic

idę

jak co dzień

psy obok

oznajmiają światu

swoją niespożytość

idę

dotkliwie

świadomie

łzawię
z tego niby nic
 

trochę się wstydzę

i trochę podziwiam:

takie, kurwa, 

ładne to wszystko

takie mądre
a ja przechodnia

szumią ludzie:
- a coś ty taka wzruszliwa?

- kto by się po niej spodziewał?

- a idź pani do cholery!

- i na co to komu?

na swoją obronę,
wysoki dębie,
to było tak:

mnie kiedyś złapało

i nie puszcza
że

najważniejsze są

w tym tutaj ciele

przelotne:

- zapachy

- obrazy

- dźwięki

bo, co prawda nigdy

nie zniknę,

ale gdzie indziej

- ani tego lasu, świtu, ani jesieni,

uszu, oczu i nosa -

za cholerę

nie wymodlę

Taki sam dzień lata, jakich wiele

nie ma wielu wyjątków

rano otwieramy oczy

miliardy mrugań pomiędzy

zamknięciem ich snem

na co patrzymy i co z tego wynika:

siwe trawy, pył na drodze, muchy

ludzie przyklejeni do poręczy tramwaju

dachy spocone od słońca

przęsła mostu spragnione chłodu rzeki

opuchnięte kostki , pod nosem wilgoć

niech już minie ten dzień

przyspieszamy cykl życia

nieśmiertelni, naiwni

kumulacja życzeń

bingo. wyjątek.

tego poranka

nie otworzysz oczu

nie westchniesz

jak to lato uporczywe

i kolejnych nieznośnych

nie będzie

Najlepiej

najlepiej

gdy nie słychać nic

poza piaskiem pod stopami

i dyskretnym lotem ptaka

otwierają się na oścież pola

zapachami przeoranej ziemi

a niebo, jak to niebo,

potrząsa dumnie kiczo-błękitem

ja sobie wtedy idę

idę

próbuję ot tak, sobie iść

jak człowiek

ale

wdziera się to w nos, oczy i uszy

jątrzy, wspomina, dotyka

zero kontroli

nozdrza pracują

oczy uważne

uszy nastawione

zwierz we mnie

czuje 

coś 

na kształt

szczęścia

Śliwa

za każdym razem

gdy przechodzę obok

gdy poczuję

to, co od ciebie bije

- ta siła pierwotna

przyciągająca 

wszystko

spragnione

życia i nagrody

za każdym razem

gdy tylko mi zapachną

i zawrócą w głowie

twoje stroje wiotkie

twoje róże, biele

które zaskutkują miodem

za każdym razem

chcę się zatrzymać

nie tak na podziw i wąchanie

chcę się zatrzymać jak bogini

- nie wpuścić 

do naszego ogrodu

kolejnej nocy

i zostać w odurzeniu

na wieki wieków

amen

Przyjaciel

wchodzi do mojego domu

pożyczyć cukier

  

mijają pory życia

na patrzeniu

na śmiechu

na łzach

i rozmowach o psach

czasem nasze fotele

dwa bieguny

i cisza

czasem za blisko

trzeba wyjść

zamknąć drzwi

zawsze

wystarczy

że jest